Archeologie in de 31e eeuw
redactie maart 3021
Zoals we weten kende onze planeet in het begin van het vorige millennium enkele woelige eeuwen. Zo was in het begin van de 20e eeuw de technische revolutie op volle gang. Nieuwe natuurkundige kennis leidde tot een industriële revolutie die er voor zorgde dat conflicten militair werden uitgevochten met een vernietigende kracht die nooit eerder was gezien. Hierdoor waren er in de eerste helft van de 20e eeuw enkele pandemische oorlogen die men ‘wereldoorlogen noemde’. Op industriële schaal werd er gemoord en zelfs hele volkeren probeerde men uit te roeien. Dit zorgde er voor dat men in een poging een herhaling te voorkomen wereldwijd begon te overleggen in een poging om conflicten op een vreedzame manier op te lossen. Het tweede deel van de 20e eeuw kenmerkt zich door een gewapende vrede die gebaseerd was op wederzijdse afschrikking met massavernietigingswapens. Het is deze periode die we nu de chemische revolutie noemen waarin de toentertijd nieuwe chemische kennis er toe leidde dat er allerlei synthetische stoffen werden ontwikkeld waaronder de zogenaamde plastic.
|
De meeste realisaties uit die periode zijn verloren gegaan door de desastreuze gevolgen van deze chemische revolutie. De levensomstandigheden op de planeet verslechterden massaal door pandemieën als gevolg van ongeremde verspreiding van virussen en gezondheidsdegeneratie door voor natuurlijke organismen schadelijke synthetische moleculen die men wereldwijd gebruikte als gewasbeschermingsmiddelen en die zo in de voedselsystemen terecht kwamen. Ondanks aanwijzingen hiervoor was de economie, die gebaseerd was op ongeremde overconsumptie van natuurlijke rijkdommen, zo afhankelijk van de industriële voedselproductie dat de vele waarschuwingen werden afgedaan als doemdenkende fantasten en idealisten. Het beleid werd toen door zogenaamde democratieën bepaald. De zogenaamde volksvertegenwoordigers, die afhankelijk waren van het aantal mensen dat hun verkoos, lieten zich echter door de invloedrijke belangengroepen van de rijke industriëlen op een zodanige manier beïnvloeden dat zij de waarschuwingen die ook door wetenschappers werden geuit negeerden. Het gevolg was een langzame vernietiging van het ecosysteem en een opwarming van het klimaat die alle evenwichten op de planeet ontwrichte. Er kwamen conflicten van een ongeziene omvang. Hele gebieden werden onleefbaar en dit bracht een migratie, die men toen ‘vluchtelingenstroom’ noemde, op gang die de rijke delen van de planeet probeerde te blokkeren in een poging hun levensstijl te behouden. Dit was echter een onhoudbare zaak. Er ontstonden groeperingen die gewapenderhand probeerden de zichzelf beschermende rijke delen van de planeet maatschappelijk te destabiliseren. Deze groeperingen die zich vaak religieus organiseerden kreeg men niet uitgeroeid. Ze volgden elkaar op omdat de oorzaak van het probleem niet werd aangepakt. Dit kon niet anders dan leiden tot de ondergang van een economisch-maatschappelijk systeem dat zich in tweeduizend jaar had ontwikkeld en dat de individuele voordelen van enkelen op korte termijn belangrijker vond dan de toekomst van de planeet voor de hele mensheid.
De nanoplastics, plasticdeeltjes tot een miljoen keer kleiner dan een millimeter, die we over de hele wereld aantreffen, van de bodem van de oceaan tot de toppen van de Himalaya en in ons voedsel en zelfs in de moedermelk, zijn allemaal afkomstig uit die tijd van de chemische revolutie, nu duizend jaar geleden. Uiteindelijk, maar toen het al te laat was, probeerde men het tij te keren. Niet alleen letterlijk met dijken, waarmee men de mythologische ‘Lage Landen’ probeerde te redden. Landen trouwens die echt bestaan hebben en die hun sporen hebben nagelaten op de zeebodem. Werd er dan niks aan gedaan? Toch wel. Er was zelfs een, wat men toen 'derde wereld land' noemde, Afrikaans land dat in 2019 al plastic voor draagtassen en verpakkingen verbood. Maar de geïndustrialiseerde landen die onze planeet om zeep hebben geholpen voelden zich superieur aan de veel dichter bij de natuur staande, wat zij noemde 'ontwikkelingslanden'. Het was de tijd dat de grootste daders van milieucriminaliteit die zich schaamteloos verrijkten met hun chemische fabrieken die eindeloos synthetische stoffen produceerden zich meerderwaardig voelden aan de dichter bij de natuur levende landen, zoals een paar honderd jaar eerder de slavenhandelaren en slavendrijvers zich verheven voelden. Zo kenmerkten zich verschillende perioden van tweede millennium door achtereenvolgens 'minachting voor de mens', dan 'minachting voor de natuur' en tenslotte 'minachting voor het milieu' dat eigenlijk 'minachting voor het leven' is. Toen de problemen van deze criminele maatschappij van de chemische revolutie uiteindelijk een bedreiging vormde voor de elite zelf omdat het volk meer en meer in opstand kwam probeerde men de schade te beperken met uiteindelijk een wereldwijd verbod op de productie van 'stoffen die niet natuurlijk afbreekbaar' zijn. Maar ja, de plastic die men toen gedumpt heeft, daar geraken we nooit meer van af. Die zitten in alles, ook in onszelf, met alle gevolgen van dien.
Aan plastic worden chemische stoffen toegevoegd om het een kleurtje te geven of het duurzamer, buigzamer, zachter of juist harder te maken, eigenschappen die vereist zijn voor bepaalde producten. Sommige van die stoffen behoren echter tot categorieën die riskant zijn voor de gezondheid, omdat ze er bijvoorbeeld van worden verdacht ons hormoonstelsel te verstoren. Een bekende hormoonverstoorder is bisfenol A (of BPA), dat gebruikt wordt in polycarbonaat flessen, aan de binnenkant van blikjes, in plastic opbergdozen enzovoort. Met name ongeboren en jonge kinderen zijn er gevoelig voor, omdat hormonen een sleutelrol spelen in hun ontwikkeling. Endocrinologe prof. dr. Laura Vandenberg noemt een verontrustend feit: ‘Elk kind dat op deze planeet wordt geboren, is van meet af aan verontreinigd met tientallen, of misschien wel honderden chemische stoffen die in zijn of haar lichaam te vinden zijn.’ (bron: https://www.plastichealthcoalition.org/)
|
Exemplarisch voor de onvoorstelbare impact van de chemische revolutie zijn de vele artefacten die archeologen overal aantreffen en die bij het ploegen veelal aan de oppervlakte komen. De zogenaamde plastics, synthetische stoffen die niet afbreken en die ook gebruikt werden voor zogenaamde ‘wegwerpverpakkingen’ die zelfs vaak niet eens gerecycleerd werden maar gewoon ‘gedumpt’.
Men wist het in 2020 al
Dat het probleem al in 2020 bekend was blijkt uit de volgende artikelen. Het is dan ook onbegrijpelijk dat men zo lang geen stappen heeft ondernomen.
"Microplastics bevinden zich in de lucht en het water en dringt hierdoor en via dieren die het per ongeluk eten, ons voedselsysteem binnen."
Uit een studie van onderzoeker Margherite Ferrante blijkt helaas dat microplastics ook in ons groenten en fruit (appels en wortelen het meest) zitten. Wat de effecten zijn van plastics in ons lichaam, is nog niet bekend.
De Universiteit leiden heeft ontdekt dat microplastics de wortels van sla- en tarweplanten binnendringen, waarna ze in de eetbare, bovengrondse gewasdelen terechtkomen. "De afgelopen decennia waren wetenschappers van mening dat plasticdeeltjes te groot zijn om door onbeschadigd plantaardig weefsel heen te dringen. Maar dit nieuwe onderzoek stelt dit idee ter discussie." Wortelgewassen zoals wortelen, radijsjes, rapen en bladgroenten zoals sla blijken het kwetsbaarst te zijn voor vervuiling met microplastics.
|
